Saturday 22-2-14

Door de eerder opgelopen vertraging moeten we erg haasten. We hebben een klein kwartiertje om van het ene vliegtuig naar het andere te lopen die zich ook nog eens aan de andere kant van het vliegveld bevindt, grote tijdnood dus! Eenmaal bij het vliegtuig kunnen we even rusten.

Mocht ik denken dat het niet erger kan, dan zit ik mis! Eenmaal in het vliegtuig doet zich het volgende voor :
- Door vertraging van een aantal vluchten, tevens vanwege de weersomstandigheden, moet iedereen die zich in het vliegtuig bevindt wachten. De vliegtuigen die boven het vliegveld hangen moeten eerst zijn geland voordat wij mogen opstijgen.
- De stroom van het vliegtuig valt uit (Mits het vliegtuig aan het vliegveld gekoppeld is, dan is de stroom ook gekoppeld). Kortom, er is een technische storing. Voordat de monteur arriveert, is de klok een paar keer rond geweest.
- Niet veel later denkt het brandalarm dat deze misschien ook maar eens van zich moet laten horen. Deze zal ook herstelt moeten worden voor vertrek.

Door deze calamiteiten vertrekken wij ongeveer vier uur later dan de oorspronkelijke vertrektijd.

Menig mens heeft door de weersomstandigheden het vliegtuig niet kunnen halen. Ik heb nu drie stoelen voor mij alleen. De slaap die ik vannacht gemist heb, kan ik nu inhalen aangezien er een vlucht van tien uur op de planning staat.

Na de lange reis zijn wij eindelijk in Zuid- Afrika! Eenmaal door de douane kunnen wij onze koffers gaan halen. Met een nogal vermoeid hoofd besef ik mij ineens dat er twee honden om mij heen stonden. Het zijn drugshonden die mij recht aankijken. Ik moet mijn tas uitpakken, niet bewust zijnde wat nu eigenlijk gebeurd. Wat blijkt, ze ruiken het brood dat ik in mijn tas heb..

Eenmaal in de aankomsthal staat het gros van de Zuid- Afrikanen, die mee doen met de uitwisseling, op ons te wachten. Ik herken mijn uitwisselingstudent van foto’s maar in het echt is het toch een klus om Layla te vinden. Ook loop ik nog even naar Shaun voor een knuffel, ik heb hem immers ook al vier maanden niet meer gezien. Buiten staat de bus op ons te wachten die ons naar Genadenal gaat brengen, een ongeveer twee uur durende rit.

Om half twaalf ’s avonds kan ik eindelijk slapen in een bed. Ik moest trouwens even wennen aan die beesten om mij heen. In Nederland zijn ze immers vele male kleiner en in de minderheid.